Η Ζωή στην πόλη 1

Ποιος δεν θα ήθελε να ζει σε μια πόλη όπου θα κυριαρχούσε η υπομονή, ο αλληλοσεβασμός και η σύνεση; Κάτι σαν αυτό που δείχνει το βιντεάκι.

"Too good to be true!" θα έλεγαν οι Βρετανοί. Ίσως να είχαν δίκιο αν λάβει υπόψη του κάποιος τη σκοτεινή πλευρά της Ιαπωνίας (αλλά και άλλων χωρών), όπου υπάρχει πορνεία, εργασιακή εκμετάλλευση και η ψευδαίσθηση της ισότητας (Κατσιμίχας, Huffpost 2017), και όπου οι ηλικιωμένοι κινδυνεύουν να γίνουν "kodokushi" και να πεθάνουν από μοναξιά-Πελεβάνη) ή να στραφούν στην παρανομία για να αυξήσουν τα χαμηλά τους εισοδήματα (Καψύλης, ΤΟ ΒΗΜΑ 2018). Δηλαδή, καταστάσεις που αποδεικνύουν ότι δεν έχουν αναπτύξει οι Ιάπωνες ουσιαστικά και βαθιά το χαρακτηριστικό του 'mindfulness' που επικαλείται το βίντεο (δηλ. της προσοχής, φροντίδας, επιμέλειας και σύνεσης απέναντι στο συνάνθρωπο).

Ωστόσο, η καθημερινή μετακίνηση σε αυτή την πόλη πράγματι φαίνεται να χαρακτηρίζεται από καθαριότητα, υπομονή και τάξη. Έτσι αποδεικνύεται ότι αφενός ο άνθρωπος μπορεί να τα μάθει αυτά τα στοιχεία, αφετέρου το κράτος μπορεί να τα επιβάλλει.
Και θα ρωτήσει κανείς "Τι πρέπει να μάθουμε, τέλος πάντων, για να γίνουμε Τόκυο;" Τα παρακάτω είναι αρκετά για ξεκίνημα. 

• Όταν περπατάμε, καλό είναι να είμαστε συγκεντρωμένοι. Αν μπορούμε να διαχειριστούμε την πολυφασική λειτουργία, εντάξει. Ας χρησιμοποιούμε για παράδειγμα και το κινητό μας. Αν όμως αυτή η λειτουργία δεν μας βγαίνει, ας αφήσουμε το κινητό. Μπορεί να γλυτώσουμε και από καμιά λακκούβα! Ας ξέρουμε δηλαδή  "πού πατάμε και πού βρισκόμαστε", όπως λέει και ο λαός. 
• Ας αποδεχτούμε το γεγονός ότι μαζί με μας περπατάνε κι άλλοι, και ότι τα βήματά μας μπορεί να συναντηθούν. Έτσι, ας καταλάβουμε το χώρο που αναλογεί μόνο σε μας!
• Σε ένα κλειστό, περιορισμένο χρόνο ας σκεφτούμε και τις ανάγκες των άλλων. Μπορεί να είναι κουρασμένοι ή αγχωμένοι, να αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά προβλήματα ή απλά να θέλουν να ησυχάσουν! Πόσες φορές δεν το θέλησες κι εσύ π.χ. στο λεωφορείο ή στο τρένο; Δεν χρειάζεται τότε να κάνουμε τα τηλεφωνήματά μας και μάλιστα μιλώντας δυνατά. Ούτε να θυμηθούμε όλα τα ανέκδοτα της ζωής μας! Ας κοιτάξουμε έξω από το παράθυρο, ας ακούσουμε την αγαπημένη μας μουσική, ας διαβάσουμε ένα ηλεκτρονικό βιβλίο, ας κλείσουμε τα μάτια για λίγο. Κι αν προκύψει κάτι έκτακτο και κτυπήσει το τηλέφωνο, τότε ας μιλήσουμε το λιγότερο δυνατόν κι ας ανανεώσουμε την επικοινωνία μας για άλλη ώρα. Γενικά, σε χώρους όπως τα τρένα και τα λεωφορεία "κρείττον εστί το σιγάν του λαλείν".
• Καλό είναι να έχουμε πάντα μαζί μας χαρτομάνδηλα. Για την περίπτωση που θελήσουμε να φτερνιστούμε, να βήξουμε κ.ά. Πώς έχετε αισθανθεί την ώρα που περπατάτε στο δρόμο και ξαφνικά ο μπροστινός σας σταματάει απότομα και φτύνει κάτω, και μάλιστα σε σημείο που λίγο θα έλειπε να πατούσατε;
• Όπου υπάρχει η δυνατότητα σειράς, επιδιώξτε την ή/και σεβαστείτε την. Θα γίνει η δουλειά σας πιο ήρεμα. 
• Σεβόμαστε πάντα τα άτομα που έχουν ανάγκη.
• Έχουμε κάποιο σκουπιδάκι στο χέρι; Το κρατάμε μέχρι να βρούμε κάλαθο απορριμάτων. Αν δεν βρούμε, το πετάμε στο σπίτι μας!
• Σε περίπτωση που έχουμε ζωάκι, το κρατάμε πάντα από το λουρί και προσέχουμε να μην πλησιάσει άλλους με επικίνδυνο τρόπο. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι εξοικειωμένοι με τα ζώα και που αυτή η εξοικείωση δεν είναι η προτεραιότητά τους. Έχουν κι αυτοί το δικαίωμα να ζούνε ασφαλείς και ήρεμοι.
• Την ώρα που θέλουμε να μιλήσουμε σε κάποιον ξένο, αλλά ταυτόχρονα βράζουμε από π.χ. θυμό για κάτι πρόσφατο που συνέβη, ας θυμόμαστε ότι εμείς το ζητήσαμε να μας ακούσει και ότι δεν είναι η κατάλληλη ώρα για σύγκρουση. Και ας χρησιμοποιούμε τις λέξεις "Παρακαλώ.", "Ευχαριστώ." και "Συγγνώμη.".
• Όσο για ξεχασμένα ξένα αντικείμενα, εννοείται ότι δεν τα πειράζουμε. Αντιθέτως, φροντίζουμε να φτάσουν στον ιδιοκτήτη ή απλά να μείνουν εκεί που τα βρήκατε μήπως και ο ιδιοκτήτης επανεμφανιστεί.