Η διαβολή στον εργασιακό χώρο

 Είναι πλέον ένα από τα συχνότερα καθημερινά φαινόμενα στον εργασιακό χώρο και στην καθημερινή ζωή. Tόσο συχνό που είναι να αναρωτιέται κανείς για το χαρακτήρα και το πνευματικό επίπεδο των κύκλων που το δέχονται και το συντηρούν.

Ο λόγος για τη διαβολή, δηλ. τη σκόπιμη συκοφαντία, τη σκόπιμη μετάδοση λανθασμένων πληροφοριών και την απόδοση ψευδών χαρακτηριστικών σε κάποιον άλλο άνθρωπο. 

Η διαβολή συνιστά πρόβλημα αφενός γιατί δηλώνει μια ψευδή πραγματικότητα, άρα παραπληροφορεί, αφετέρου γιατί έχει τοξικά στοιχεία που δηλητηριάζουν τη ζωή όλων όσων εμπλέκονται, παρότι αυτοί μπορεί και να μην το καταλαβαίνουν. Τα αρνητικά συναισθήματα βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της ενέργειας, καθώς αυτή μπορεί τόσο να απορρέει από αυτά, όσο και να τα δημιουργεί. Έτσι, κανείς μπορεί να συλλαμβάνει από την πλευρά του διαβολέα αισθήματα ζήλειας ή/και εμπάθειας, από την πλευρά του διαβαλλόμενου ανασφάλεια, παρατεταμένους θυμούς και άγχος, και από την πλευρά και των δυο μια εμπόλεμη κατάσταση επικοινωνίας. Στο σύνολό τους, τα αισθήματα αυτά όχι μόνο μειώνουν κατά πολύ την ενέργεια που απαιτείται για την ισορροπημένη  συμμετοχή στη ζωή, αλλά μπορεί να απειλούν ακόμη και την υγεία προκαλώντας πολλά νοσήματα, ακόμη και κακοήθη και δυσίατα.

Η εμπειρία ζωής δείχνει ότι για να υπάρξει αυτή η αρνητική κατάσταση απαιτείται η παρουσία τεσσάρων πλευρών. Οι δύο πρώτες, βέβαια, είναι αυτή του υπό συκοφάντηση ατόμου, και αυτή του διαβολέα, ο οποίος για προσωπικούς λόγους που δεν είναι του παρόντος, έχει βάλει στο στόχαστρο τον πρώτο. Τρίτο και κομβικό ρόλο παίζει αυτός που είναι διαθέσιμος να ακούσει το συκοφάντη, αλλά και να τον πιστέψει – δηλ/ένα πειθήνιο ακροατήριο. Και τέλος, είναι οι παρατηρητές, οι οποίοι αντιλαμβάνονται το κακόγουστο παιχνίδι, αλλά δεν κάνουν τίποτα για να το σταματήσουν.

Σκεφτείτε ενδεικτικά το περιβάλλον εργασίας σε ένα σύλλογο διδασκόντων ενός σχολείου.

Η Ζωή στην πόλη 1

Ποιος δεν θα ήθελε να ζει σε μια πόλη όπου θα κυριαρχούσε η υπομονή, ο αλληλοσεβασμός και η σύνεση; Κάτι σαν αυτό που δείχνει το βιντεάκι.

"Too good to be true!" θα έλεγαν οι Βρετανοί. Ίσως να είχαν δίκιο αν λάβει υπόψη του κάποιος τη σκοτεινή πλευρά της Ιαπωνίας (αλλά και άλλων χωρών), όπου υπάρχει πορνεία, εργασιακή εκμετάλλευση και η ψευδαίσθηση της ισότητας (Κατσιμίχας, Huffpost 2017), και όπου οι ηλικιωμένοι κινδυνεύουν να γίνουν "kodokushi" και να πεθάνουν από μοναξιά-Πελεβάνη) ή να στραφούν στην παρανομία για να αυξήσουν τα χαμηλά τους εισοδήματα (Καψύλης, ΤΟ ΒΗΜΑ 2018). Δηλαδή, καταστάσεις που αποδεικνύουν ότι δεν έχουν αναπτύξει οι Ιάπωνες ουσιαστικά και βαθιά το χαρακτηριστικό του 'mindfulness' που επικαλείται το βίντεο (δηλ. της προσοχής, φροντίδας, επιμέλειας και σύνεσης απέναντι στο συνάνθρωπο).

Ωστόσο, η καθημερινή μετακίνηση σε αυτή την πόλη πράγματι φαίνεται να χαρακτηρίζεται από καθαριότητα, υπομονή και τάξη. Έτσι αποδεικνύεται ότι αφενός ο άνθρωπος μπορεί να τα μάθει αυτά τα στοιχεία, αφετέρου το κράτος μπορεί να τα επιβάλλει.
Και θα ρωτήσει κανείς "Τι πρέπει να μάθουμε, τέλος πάντων, για να γίνουμε Τόκυο;" Τα παρακάτω είναι αρκετά για ξεκίνημα.